SøkSvar
Nei. Ein kan framleis skilje mellom
1) den truande faren (= som trur) og
2) den trugande faren (= som trugar)
– jamvel om ein kanskje uttaler trugande og truande likt.
Det gjeld altså presens partisipp av desse to orda:
1) å tru – trur – trudde
presens partisipp: truande
2) å truge – trugar – truga
presens partisipp: trugande
Sidan 1977 har det vore valfritt å skrive
2) å true – truar – trua
presens partisipp: truande
Vel du det, må du òg skrive truande, som blir tvitydig. Det
Lydrett?
Somme kvir seg for å skrive denne g-en fordi dei ikkje har han i uttalen. Men dei fleste uttaler heller ikkje g-en i til dømes haug eller allmuge, og mange uttaler eg, meg, deg og så vidare utan g. Truande for trugande er altså ikkje ei form ein er nøydd til å nytte for talemålet si skuld.
Tydingsskilje
Hos dei som sløyfar g-en, kan den truande faren tyde:
1) faren som trur
2 a) faren som tru(g)ar (ein far)
2 b) faren som tru(g)ar (ein fare)
Men ein kan framleis skilje slik:
1) den truande faren
2 a) den trugande faren
2 b) den trugande faren (eldre nynorsk: fåren)
Bokmål har dette (for dei som skriv å tro, ikkje tru):
1) den troende faren
2 a) den truende faren
2 b) den truende faren
Trugsmålet, trugsla/trugselen og trusselen
Det å truga heter trussel eller trugsel, eller trugsmål, som har vore det vanlegaste på nynorsk. I ordboka frå 1873 skreiv Ivar Aasen:
Med «mindre rigtigt» meinte han at ordet helst var teke opp frå dansk i denne forma (trussel). Trugsmål stemte derimot med svensk.
I avisverda har trussel vorte eit trugsmål eller ein trussel mot trugsmål:
(N-gramtenesta, nb.no.)